Strategia dokonuje jednak przewartościowania dotychczasowego pojęcia leśnictwa, definiowanego dotąd jako leśnictwo zrównoważone w sensie przyjętym przez Forest Europe ( dawniej MCPFE). Przestaje zatem istnieć równowaga między trzema funkcjami lasu. Nadrzędnym celem jest ochrona klimatu i powiązana z nią ochrona bioróżnorodności. Funkcje społeczna i gospodarcza lasu - nie mniej ważne - są jednak funkcjami służebnymi, podporządkowanymi. Taka hierarchia może budzić zastrzeżenia w związku z tradycyjnym postrzeganiem leśnictwa. Uznać jednak trzeba, że w perspektywicznym horyzoncie czasowym ten kierunek zmian cywilizacyjnych jest nieunikniony i należy go adoptować definiując lokalne tempo adaptacji i zmian.

       Omawiany dokument jest zbieżny z polskim dorobkiem prac nad Narodowym Programem Leśnym, podjętych w 2012. Strategia UE potwierdza trafne podejście zaprezentowane w pracach nad NPL traktowania całego sektora leśno-drzewnego i ochrony przyrody w lasach jako problemów nie dających się rozwiązać w izolacji, oddzielnie. Tylko bowiem w takim ujęciu można równoważyć gospodarkę leśną i zapewnić dostarczanie dóbr i usług ekosystemowych oraz skutecznie chronić bioróżnorodność. Dlatego tak ważnym jest stworzenie płaszczyzny do poszukiwań kompromisu pomiędzy aktywnością gospodarczą a skuteczną ochrona przyrody. Nie zawsze taki efekt osiąga się  wyłączając powierzchnię z działalności gospodarczej np. leśnej. Niekiedy działalność gospodarcza jest narzędziem skutecznej ochrony różnorodności biologicznej, zwłaszcza w lasach tak mocno przekształconych w monokultury przez człowieka na przestrzeni lat. Fakt objęcia jakiegoś obszaru ochroną ścisłą nie oznacza, że wartości tego terenu i przedmiot ochrony stają się automatycznie bezpieczne. Pozostawienie 10% powierzchni lądowej w obszarze ochrony ścisłej, co w Nowej Strategii Leśnej jest założeniem bez zdefiniowanych kryteriów ich wydzielania, w większości państw UE skoncentrowane zostanie w lasach, w szczególności w państwach z dominującą, społeczną strukturą własności.  W Polsce realizacja tego zapisu wiązałaby się jednak, jak szacują niektórzy eksperci, z koniecznością objęcia ochroną ścisłą około 2,5 mln ha lasów, co przeorganizowałoby i przewartościowało możliwość prowadzenie leśnictwa wielofunkcyjnego.  Dlatego podtrzymujemy  stanowisko PTL wyrażone w opinii do „Unijnej strategii ochrony bioróżnorodności 2030” wyrażone w Apelu Polskiego Towarzystwa Leśnego oraz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa o aktywne uczestnictwo Polski w dalszych pracach UE nad „Unijną strategią na rzecz bioróżnorodności 2030”, uwzględniające specyfikę, dorobek i dotychczasowe osiągnięcia leśnictwa polskiego w ochronie bioróżnorodności. Polska winna także aktywnie uczestniczyć w opracowaniu kryteriów wyznaczania lasów pierwotnych i starodrzewi nie tylko z uwagi na konieczność zachowania trwałości lasów ale także ze względu na gospodarczo–społeczne skutki ograniczeń.
      
     Strategia podkreśla konieczność adaptacji lasów do narastających zmian klimatu. Już dzisiaj wyraża się to w złym stanie wielu lasów w Europie i wymaga pilnych i zakrojonych na dużą skalę przebudów drzewostanów. Nowa strategia leśna ma na celu sprostanie tym wyzwaniom, podkreślając potrzebę podjęcia bardziej intensywnych i konkretnych niż dotychczas działań w gospodarce leśnej, dostosowania zasad gospodarowania do prognozowanych zagrożeń przy rozwoju i upowszechnianiu wiedzy, stymulowaniu badań i wypracowania systemu wsparcia finansowego i zachęt. W tym celu zakłada powołanie grup ekspertów, a także utworzenie systemu monitorowania powiązanego z planowaniem w lasach, których zadaniem będzie pomoc w zidentyfikowaniu wspólnego wykazu metod i wskaźników monitorowania, wypracowania programów oraz określenia potrzeb badawczych.
     
     Ważnym, kontrowersyjnym, tak z przyrodniczego jak i z gospodarczego punktu widzenia zagadnieniem jest założenie w strategii drastycznego ograniczanie zrębów zupełnych. W zderzeniu z uwarunkowaniami siedliskowymi Polski, dominacją sosny i potrzebą znacznego przyspieszenia przebudów drzewostanów wymaga to dogłębnej analizy i korekty.
    
     Istotnym założeniem strategii jest potrzeba objęcia planami zarządzania (planami urządzenia lasu) wszystkich lasów publicznych oraz jak najwięcej lasów prywatnych. Podkreśla się również celowość opracowywania planów strategicznych dla lasów i sektora leśnego (krajowych i regionalnych) na najbliższe 10, 30 i 50 lat. Posiadanie regionalnych i krajowych planów strategii zarządzania lasami w powiązaniu z planami gospodarowania przestrzenią jest niezwykle ważne nie tylko w zarzadzaniu przyrodą ale także we właściwym wykorzystaniu pozaprodukcyjnych funkcji lasów w korelacji z potrzebami ochrony przyrody. Stwarza także możliwość właściwej hierarchii celów i ustanowienia wiodących funkcji lasów na większych niż jednostka organizacyjna obszarach. Takie planowanie pozwoliłoby na zróżnicowane podejście krajów i regionów UE w zależności od różnic klimatycznych, struktury własności czy innych uwarunkowań historycznych i potrzeb społecznych. W strategii ujęto wzrost roli społeczeństw w zarządzaniu zasobami przyrody i ich instytucjonalne wsparcie, co  współcześnie i w przyszłości jest niezbędne w społeczeństwach obywatelskich. Ważne jest jednak wypracowanie prawnych, efektywnych ram konsultacji społecznych aby uniknąć anarchizacji działań gospodarczo-ochronnych w szczególności w odniesieniu do lasów sektora publicznego. W dokumentacji planów urządzenia lasu, powinny znaleźć swoje miejsce przedsięwzięcia związane z wykorzystaniem dorobku naukowego i osiągnięć praktyki w celu ciągłego doskonalenia gospodarki leśnej. Plany urządzania lasu mogą być też doskonałym narzędziem  koordynacji i wdrażania wspólnych zasad polityki leśnej oraz instrumentem konsultacji społecznych i informowania społeczeństwa.

     Bardzo ważnym zagadnieniem poruszanym w nowej strategii leśnej jest monitorowanie stanu lasów. Duży nacisk – w celu zapewnienia większej porównywalności wyników – został położony na możliwość wykorzystania danych teledetekcyjnych. Ważne jest jednak  podkreślenie potrzeby integracji tych danych z danymi naziemnymi, w szczególności pochodzącymi z wielkoobszarowych inwentaryzacji stanu lasu wykonywanych w większości krajów członkowskich UE. W tym względzie Polska ma duże doświadczenie.

    Za ciekawą i wartą wsparcia uznać należy  propozycję wypracowania kryteriów/progów oceny  zrównoważonej gospodarki leśnej.  System takich kryteriów wprowadzony w ramach unijnej certyfikacji mógłby zastąpić obecne, daleko niedoskonałe systemy certyfikacji. Należałoby jednak uczynić ją obligatoryjną, a nie, jak się proponuje w Strategii – dobrowolną. Zdając sobie sprawę z trudności opracowań kryteriów i znaczących wartości progowych dla oceny zrównoważonej gospodarki leśnej proponujemy uwzględnić zróżnicowanie wynikające z geografii, dotychczasowych praktyk zarządzania czy zaburzeń biotycznych, abiotycznych i antropogenicznych.  Jednym z ważnych kryteriów powinna być np. relacja wielkości pozyskania drewna do przyrostu bieżącego.
    
     Dużą uwagę w strategii przywiązano do racjonalnego wykorzystania drewna, jako surowca magazynującego CO2  i kaskadowości jego wykorzystania. Propozycje systemów wsparcia przemysłu drzewnego, zachęcające także do korzystania z drewna gatunków dotąd słabo wykorzystywanych w przemyśle drzewnym, są ważne nie tylko ze względu na wydłużenie okresu magazynowania CO2 ale także na zachodzące zmiany w strukturach gatunkowych lasów UE. Ten punkt widzenia sankcjonuje zrównoważone pozyskanie ekologicznego surowca – drewna jako ważny czynnik rozwoju gospodarczego i społecznego. Uważamy za dyskusyjne utrzymywanie wsparcia dla spalania biomasy drzewnej/leśnej.
    
     Inicjatywa posadzenia 3 mld drzew w krajach UE jest godna pełnego wsparcia. Środowiskowy ale i propagandowy charakter tej inicjatywy zwraca uwagę na niedocenianą  rolę zadrzewień w ochronie bioróżnorodności czy kształtowaniu lokalnych klimatów. Inicjatywa ta może być dla  Polski impulsem do opracowania Krajowego Programu Zadrzewień lub zintegrowania go z Krajowym Programem Zwiększania Lesistości. Lasy Państwowe powinny być tą inicjatywą żywotnie zainteresowane gdyż dysponują niewykorzystanym w pełni, nowoczesnym potencjałem i infrastrukturą  nasienną i szkółkarską. Stwarza to LP możliwość szerokiego wyjścia do lokalnych społeczności i samorządów.
    
     Strategia w dużym stopniu jest reakcją na zachodzące spontanicznie zmiany w ekosystemach leśnych i wykorzystuje dotychczasowe doświadczenia z historii leśnictwa (dobre i złe) a także doświadczenia i wyciągane wnioski. Jest dokumentem wymagającym uszczegółowienia i dopracowania w wielu obszarach, co jest założeniem Komisji UE. Jest jednak pierwszym dokumentem o holistycznym podejściu do gospodarowania ekosystemami leśnymi w Europie, pomimo zróżnicowania uwarunkowań przyrodniczych w krajach UE. Koncentrując się na lasach w UE jednocześnie  uznaje, że wyzwania związane z lasami mają z natury charakter globalny, dlatego też zakłada ścisłą współpracę z partnerami na świecie w zakresie ochrony i odbudowy lasów oraz prowadzenia zrównoważonej gospodarki leśnej. Wyrazem tego jest proponowane przyjęcie wniosku ustawodawczego mającego gwarantować, że produkty pochodzące z UE lub z państw trzecich, sprzedawane na rynku UE, nie przyczyniają się do globalnego wylesiania.
    
     Pojawienie się idei płatności za usługi ekosystemowe, na razie jako zachęt lub rekompensat  dla prywatnych właścicieli lasów, może w przyszłości zainicjować opracowaniem metodologii wyliczania ich wartości i być instrumentem wspierania gospodarki leśnej, prowadzonej zgodnie z przyjętymi zasadami w szerszym zakresie, także w odniesieniu do lasów publicznych.

     W przedstawionych spostrzeżeniach zwracamy uwagę na najważniejsze bądź dyskusyjne sprawy zawarte w strategii, oceniając ją generalnie pozytywnie. Jest to dokument ważny, dotyczy bowiem ponad 40% powierzchni krajów UE. W przedstawionej formie, w odniesieniu do polskich uwarunkowań, wymaga rozwinięcia, dopracowania i doszczegółowienia na wielu polach jego realizacji. Konieczna jest duża aktywność Polskiej administracji odpowiedzialnej za leśnictwo w adaptacji tego dokumentu do polskich uwarunkowań organizacyjnych, własnościowych, gospodarczych i społecznych, z wykorzystaniem dotychczasowego dorobku. Mamy świadomość, że polskie leśnictwo stoi przed wyzwaniem ewolucyjnego dostosowania funkcji lasów określonych w strategii UE wobec  zmian klimatu i oczekiwań społecznych. Perspektywa realizacji strategii uświadamia, że leśnictwo (nie tylko polskie) wymaga zmian prawnych jak i dalszego doskonalenia zasad i instrukcji regulujących gospodarkę leśną. Do realizacji zadań nakreślonych w strategii potrzeba zatem kompetentnych kadr o różnorodnych specjalnościach a także systemu  kształcenia i doskonalenia ich umiejętności oraz nowoczesnego systemu zarzadzania.

     Analiza Nowej Strategii Leśnej UE do 2030 roku skłania do przemyśleń nad potrzebą opracowania Nowej Polityki Leśnej Państwa w Polsce w następstwie Polityki Leśnej Państwa z 1997 roku, której założenia i cele modyfikuje duch czasu.

Opracowano w Komisji Polityki Leśnej PTL  przy wykorzystaniu nadesłanych uwag i opinii ekspertów – naukowców i praktyków -  członków PTL.

                                                                                                                                  Z poważaniem

                                                                                                                                  Przewodniczący
                                                                                                                                Zarządu Głównego
                                                                                                                       Polskiego Towarzystwa Leśnego

                                                                                                                             Dr inż. Janusz Dawidziuk

Leśnictwo polskie, realizując zasadę zrównoważonego rozwoju, zwiększyło lesistość kraju z 21% w 1945 r. do 30% obecnie (przy wzroście powierzchni lasów o około 3 mln ha), wprowadziło na połowie powierzchni leśnej różnego rodzaju formy ochrony przyrody, a racjonalnie użytkując zasoby drzewne, zwiększa co roku o około 35 mln m³ zasoby dla przyszłych pokoleń, chroni rzadkie i ginące gatunki roślin i zwierząt, retencjonuje wodę w lesie. Te działania spowodowały wzrost średniego wieku polskich lasów do 59 lat oraz zwiększenie zasobności ze 125 m³/ha w 1968 roku do 286 m³/ha obecnie. Lasy polskie pochłaniają coraz więcej CO₂, chroniąc w ten sposób klimat.

Odmienna od większości państw UE struktura własnościowa lasów w Polsce, ze zdecydowaną przewagą lasów państwowych, pozwoliła na wypracowanie modelu leśnictwa wielofunkcyjnego, dobrze godzącego potrzeby ochrony bioróżnorodności z odpowiedzialnym użytkowaniem ich zasobów. Zasady tej gospodarki podlegają ciągłej ewolucji i doskonaleniu. Realizacja tego modelu pozwoliła także na rozwój sektora leśno-drzewnego na światowym poziomie. Prowadzona w Lasach Państwowych na powierzchni ponad 7 milionów hektarów wielkoobszarowa ochrona przyrody jest bardziej skuteczną metodą ochrony bioróżnorodności niż tylko na ściśle określonych, wyłączonych obszarach, i według dotychczasowych doświadczeń powinna być kontynuowana. Podział lasów na produkcyjne i objęte całkowitą ochroną nie znajduje dowodów potwierdzających skuteczność tego sposobu ochrony bioróżnorodności. Lasy polskie, tak jak i w całej Europie, zostały na przestrzeni wieków mocno przekształcone. W tych warunkach pozostawienie dużej ich części, bez świadomie ukierunkowanej ingerencji człowieka, nie będzie dobrze służyło samej przyrodzie. Bazując na dotychczasowych doświadczeniach, jesteśmy przekonani, że sprawdzona w polskim leśnictwie wielkoobszarowa ochrona jest najbardziej skuteczną formą ochrony bioróżnorodności.

Zaniechanie aktywnych działań ochronnych na szacowanej według wstępnej propozycji powierzchni około 2,5 mln ha polskich lasów spowoduje nie tylko spadek pozyskania drewna, ale także głębokie, negatywne konsekwencje w odniesieniu do ochrony klimatu, ochrony bioróżnorodności, trwałości lasów, dochodów społeczeństwa, rynku pracy i dochodu narodowego.

Pozostawione bez ingerencji człowieka lasy w stadium rozpadu będą pochłaniały coraz mniej, a emitowały coraz więcej CO₂. Zagrożona zostanie trwałość lasów, utrzymywana obecnie dzięki gospodarce leśnej, przeciwdziałającej masowym gradacjom owadów, pożarom, pojawianiu się gatunków inwazyjnych czy likwidującej skutki katastrof spowodowanych innymi czynnikami abiotycznymi.

Proponowane powiększenie obszarów chronionych odbywa się na obecnym etapie jeszcze bez określenia kryteriów ich wyboru, sposobów ochrony, przy jednoczesnym braku definicji starodrzewów. Budzi to obawy o dowolne, nienaukowe i nieweryfikowalne ustalenie wielkości powierzchni, jakie mają być objęte ochroną, często jak uczy doświadczenie, pod naciskiem radykalnych organizacji ekologicznych, nieponoszących odpowiedzialności za skutki.
 

Komisja Europejska prowadzi obecnie prace nad uściśleniem pojęć i ustaleniem prawnie wiążących unijnych celów w zakresie odtwarzania przyrody. Nie jest jeszcze za późno na ukształtowanie dyskutowanych obecnie rozwiązań w taki sposób, aby skutecznie chronić bioróżnorodność i zachować trwałość lasów wg sprawdzonego w Polsce modelu wielofunkcyjnej gospodarki leśnej.

Polskie Towarzystwo Leśne a także Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa od lat propagują ideę ochrony bioróżnorodności, uznając ją za cel równorzędny z innymi celami leśnictwa przyjętymi w Ustawie o lasach. Zdecydowanie popieramy także podejmowane przez UE działania ukierunkowane na ochronę bioróżnorodności. Uważamy jednak, że realizacja Strategii powinna odbywać się w sposób umożliwiający zrównoważone wykorzystanie lasów do celów ochrony przyrody, społecznych i ekonomicznych oraz umiejętne godzenie tych funkcji według podstaw naukowych. Propozycje zawarte w Strategii nie dają takich możliwości w polskich uwarunkowaniach i mogą spowodować skutki przeciwne do zamierzonych.

PTL oraz SITLiD, grupujące blisko 15 tysięcy członków reprezentujących różne ośrodki naukowe, pracowników leśnictwa i instytucji ochrony przyrody, a także przedstawicieli przemysłu drzewnego, uważają działania w dziedzinie leśnictwa nakreślone w Unijnej strategii na rzecz bioróżnorodności 2030 za zbyt mało sprzyjające ochronie bioróżnorodności w polskich uwarunkowaniach, negatywne dla gospodarki i społecznie nieakceptowalne.

Przedstawiając powyższe argumenty, zwracamy się do Pana Ministra z apelem o podjęcie właściwych i zdecydowanych działań w kierunku takiego kształtowania implementacji „Unijnej Strategii…”, która w ostatecznym kształcie odpowiednio uwzględni różnorodność i specyfikę przyrody krajów zrzeszonych w UE, stosowanych form i metod ochrony bioróżnorodności oraz ich dotychczasową skuteczność, a także względy społeczne i gospodarcze.

Za Polskie Towarzystwo Leśne

dr inż. Janusz Dawidziuk
Przewodniczący Zarządu Głównego PTL

 

Za  Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa
prof. dr hab. Piotr Paschalis Jakubowicz
Przewodniczący Zarządu Głównego SITLiD

 

Znaczenie ochrony środowiska naturalnego i roli w niej lasów dostrzegano i doceniono już na początku transformacji ustrojowej kraju, przenosząc lasy z Ministerstwa Rolnictwa, gdzie były postrzegane przede wszystkim jako obszar gospodarczy, do nowo tworzonego w 1990 roku Ministerstwa Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa (MOŚZNiL). Kolejne lata i dekady umacniały prawne i funkcjonalne więzi leśnictwa z ochroną środowiska, w szczególności z polityką ochrony przyrody. Ustawą o lasach z 1991 roku zasadniczo przeorientowano dotychczasowe cele leśnictwa uwypuklając potrzebę zachowania lasów i ich korzystnego wpływu na klimat, powietrze, glebę, wodę, warunki życia i zdrowia człowieka oraz na równowagę przyrodniczą, w tym ochronę różnorodności gatunkowej w warunkach zrównoważonego pozyskania drewna.

Zgodnie z duchem tej ustawy w Lasach Państwowych,  gospodarujących na 80 procentach lasów kraju, opracowano i wdrożono polski model leśnictwa wielofunkcyjnego, w którym równoważne są funkcje gospodarcze (produkcyjne), ochronne (ekologiczne) i społeczne (publiczne) lasów w ramach zasady samofinansowania. Przyroda jest stanem dynamicznym i wymaga aktywnej ochrony. Realizowana przez Lasy Państwowe w ostatnich dekadach czynna, wielkoobszarowa ochrona przyrody na całym obszarze działania, uwzględniająca funkcje środowiskotwórcze ekosystemów leśnych, zapewnia  skuteczną ochronę całego bogactwa przyrodniczego w lasach przy jednoczesnym racjonalnym  użytkowaniu zasobów. Dzieje się to przy współpracy, wsparciu  i wspólnym działaniu z organami ochrony przyrody. Jednak w ostatnim czasie zakres realizacji ochrony przyrody w Lasach Państwowych staje się coraz częściej przedmiotem lokalnych napięć, sporów i konfliktów przenoszących się do debaty publicznej. Legitymizacja rozstrzygnięć w tym zakresie poprzez służby ochrony środowiska ma i będzie miała rosnące znaczenie.   

Lasy Państwowe jako instytucja funkcjonują już prawie 100 lat (od 1924 r.) i to głównie one dokonały niespotykanego w historii kraju długookresowego wysiłku prowadzącego do zwiększenia lesistości z 20,8% w 1946 r. do 29,6% aktualnie. Wniosły tym przedsięwzięciem niezwykle istotny wkład w kształtowanie i ochronę środowiska, choć mniej znany publicznie od spektakularnego powoływania kolejnych parków narodowych i rezerwatów przyrody. Model wielofunkcyjnego leśnictwa, wdrażany przez Lasy Państwowe, zapewnia dynamiczny wzrost zasobów drzewnych przy zachowaniu wysokiej przyrodniczej bioróżnorodności. Racjonalne użytkowanie rosnących zasobów drzewnych pozwala pozyskiwać coraz większy rozmiar odnawialnego surowca drzewnego, będącego podstawą budowy wysokiego potencjału krajowego przemysłu drzewnego.

Jednocześnie, obecnie 60–70% wszystkich form ochrony przyrody znajduje się w lasach Skarbu Państwa (7,1 mln ha w Lasach Państwowych i 0,2 mln ha w parkach narodowych). Ze względu na wymogi ochrony przyrody, od wielu lat w lasach Skarbu Państwa pozyskuje się rocznie około 3 mln m3 drewna mniej, w stosunku do potencjalnych możliwości produkcyjnych siedlisk. Obszary, gdzie obowiązuje całkowity lub częściowy zakaz pozyskiwania drewna, stanowią około 17,5% terenów lasów Skarbu Państwa. Zrównoważone użytkowanie polskich lasów, w zgodzie z ochroną przyrody, realizowane w myśl idei równoważonego rozwoju, kreuje rozwój gospodarczy kraju oraz rozwój społeczny, m.in. przez tworzenie tysięcy miejsc pracy. Polski model leśnictwa wpisał się w międzynarodowy,  cywilizacyjny kierunek troski o środowisko.

Uważamy, że decyzja o przeniesieniu zarządzania lasami z resortu środowiska do rolnictwa może stanowić pierwszy krok, prawdopodobnie nie w pełni świadomy konsekwencji, w kierunku postulowanej przez niektóre kręgi ekologiczne, a kontestowanej przez naukę i praktykę leśną, wielkoobszarowej segregacji funkcji lasów, podziału lasów na gospodarcze „plantacje leśne” nastawione na intensyfikację produkcji drewna i „prawdziwe lasy” o dużej bioróżnorodności, objęte różnymi formami ochrony przyrody, w których zdecydowanie ogranicza się działania gospodarcze i ochronne człowieka, gdzie przyroda sama miałaby regulować procesy wegetacji i wzrostu. Ten kierunek zmian oznaczałby odejście od obecnego modelu leśnictwa i zaprzepaszczenie kilkudziesięcioletniego pozytywnego dorobku wielkoobszarowej ochrony przyrody w lasach.

 

Należy mocno zaakcentować, że leśnicy zawsze realizowali zasadę „ochrona przyrody dla ludzi, a nie przed ludźmi”, pracowali zgodnie z dewizą „pro bono silvae” (dla dobra lasu), wykonywali zadania w myśl polityki ekologicznej państwa, wytycznymi krajowymi i unijnymi. Środowisko zawodowe leśników – praktyków i naukowców ma w tym względzie bogate doświadczenia i liczne osiągnięcia. Polskie Towarzystwo Leśne działa nieprzerwanie od 1882 r., wydaje najstarsze w świecie leśne czasopismo naukowe „Sylwan”, które w tym roku obchodzi jubileusz 200-lecia. W imieniu licznego grona swoich członków, naukowców i praktyków, aktualnie liczącego ponad 5200 osób, Towarzystwo zawsze zabierało głos w sprawach dotyczących fundamentalnych zasad funkcjonowania polskiego leśnictwa i ochrony ojczystej przyrody.  

W trosce o polskie lasy i polską przyrodę, stanowiące bogactwo przyrodnicze i materialne całego narodu, na które pracowało wiele pokoleń leśników, postulujemy: nie można oddzielać administracyjnie lasów od ochrony przyrody, od środowiska i problematyki klimatycznej oraz hydrologicznej, a także dzielić je na te „bardziej gospodarcze” i „bardziej ekologiczne”. Wszystkie bowiem ekosystemy leśne, niezależnie od ich charakteru przyrodniczego, spełniają różnorodne, cenne funkcje na rzecz ochrony zasobów przyrodniczych i dla dobra społeczeństwa.

Za Prezydium Zarządu Głównego PTL

Dr inż. Janusz Dawidziuk

Warszawa, 15 października 2020 r.