Zaproponowane w projekcie zmiany nakładają na LP obowiązek szacowania szkód łowieckich i wypłacania odszkodowań, w zakresie w jakim  obciążają one dziś dzierżawców obwodów łowieckich. Jednocześnie zlikwidowany ma być Fundusz Odszkodowawczy, co oznacza, że wypłaty odszkodowań LP musiałyby realizować z własnych środków. Dzierżawcy obwodów łowieckich mieliby wpłacać lasom rekompensaty w postaci zryczałtowanych kwot, ale nie ma  wątpliwości, że z różnych przyczyn, nie wystarczą one na zaspokojenie roszczeń poszkodowanych rolników.

Nie mieści się w europejskich standardach by Państwo dofinansowywało hobby dość  wąskiej i przecież nie ubogiej grupy obywateli (około 120 000 myśliwych). Podobna sytuacja nie występuje w żadnym kraju.

Według pobieżnych szacunków, uwzględniających nie tylko wypłaty odszkodowań łowieckich, ale także koszty szacowania szkód, czym również leśnicy musieliby się zająć, oznaczałoby to dla LP dodatkowe obciążenie w wysokości co najmniej 200 mln zł.

Myśliwi obecnie ponoszą niewielkie opłaty za dzierżawę obwodów łowieckich (średnio 60 groszy za 1 ha), a wysokość tenuty dzierżawnej ograniczona jest ustawowo, co nie zdarza się w żadnym kraju europejskim, gdzie wysokość tenuty dzierżawnej reguluje rynek i jest ona relatywnie kilkudziesięciokrotnie wyższa niż w naszym kraju.

Myśliwi nie ponoszą odpowiedzialności za szkody łowieckie w lasach, gdzie poziom kosztów zabezpieczania upraw leśnych przed zwierzyną sięga już niemalże 200 mln zł rocznie, nie licząc strat jakie środowisko leśne ponosi z tytułu szkód. W przypadku nie wykonania planu odstrzału jeleniowatych koła łowieckie partycypują w kosztach ochrony lasu przed zwierzyną, jednak poziom tej partycypacji ograniczono również ustawowo do poziomu 10% przychodów kół z tytułu sprzedaży tusz zwierzyny płowej, co w efekcie daje symboliczne kwoty.

Wypełnianie obowiązków z zakresu szacowania szkód łowieckich wymaga posiadania gruntownej wiedzy z zakresu agrotechniki i agronomii. Leśnicy nie posiadają kwalifikacji by zajmować się tą  dziedziną, do której nie są przygotowani. Dodatkowo liczba zgłaszanych szkód to obecnie 60-80 tys. rocznie z kumulacją w okresie żniw i wykopków. Konieczność obsługi takiej liczby szkód wymagałby zatrudnienia i przeszkolenia setek nowych osób, które zajmowałyby się wyłącznie tym obowiązkiem. Myśliwi, którzy od kilkudziesięciu lat zajmują się szacowaniem szkód łowieckich na polach, mają odpowiednie doświadczenie i stosowną wiedzę uzyskaną na wielu szkoleniach. Zmarnowanie tego potencjału kosztem leśników i w efekcie Państwa, byłby dużym błędem i marnotrawstwem środków publicznych. Skoro szacowanie szkód łowieckich przez myśliwych wywołuje konflikty, to należy zmodyfikować system, a nie wprowadzać rewolucyjne i kosztowne zmiany oraz obciążać zawodowe środowisko leśników niezadowoleniem i pretensjami ze strony rolników.

 

Najlepszym rozwiązaniem byłoby utrzymanie dotychczasowego systemu szacowania szkód łowieckich przez myśliwych oraz wprowadzenie szybkiej ścieżki odwoławczej do wojewody, który przy pomocy Ośrodków Doradztwa Rolniczego rozpatrywałby odwołania np. w ciągu 7 dni.
 

Przewodniczący Komisji Łowieckiej 

Polskiego Towarzystwa Leśnego

                                                                     Dr inż.  Janusz Mikoś

1. 15 listopada 2016 projekt wpłynął do Sejmu - druk nr 1042
2. 18 listopada 2016 skierowano do I czytania na posiedzeniu Sejmu
3. 2 grudnia 2016  I czytanie na posiedzeniu Sejmu. Nr posiedzenia: 31. Skierowano do: Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi.